Ułatwienia dostępu
Polska Stacja Antarktyczna im. Henryka Arctowskiego
Polska Stacja Antarktyczna im. Henryka Arctowskiego – polska, całoroczna stacja naukowo-badawcza położona nad Zatoką Admiralicji na Wyspie Króla Jerzego w archipelagu Szetlandów Południowych, uruchomiona 26 lutego 1977. Została nazwana na cześć Henryka Arctowskiego, badacza Antarktyki.
Stacja składa się z 14 budynków położonych między Zatokami Arctowskiego i Półksiężycową a Klifem Wydrzyków oraz dwóch baz terenowych „Lions Rump” i „Demay”. Jest kierowana przez Instytut Biochemii i Biofizyki PAN Zakład Biologii Antarktyki[2] i prowadzi badania w takich dziedzinach jak: oceanografia, geologia, geomorfologia, glacjologia, meteorologia, klimatologia, sejsmologia, magnetyzm oraz ekologia.
Strona www stacji:https://arctowski.aq/pl/
Źródło: Wikipedia
Stacja im. A.B. Dobrowolskiego
Stacja im. Antoniego Bolesława Dobrowolskiego – Stacja znajduje się na brzegu Jeziora Figurowego w wolnej od lodu oazie antarktycznej, Oazie Bungera, położonej na Wybrzeżu Knoxa na Ziemi Wilkesa. Z południowego wschodu wzgórza tworzące oazę graniczą z lądolodem wnętrza kontynentu, a od północnego zachodu z Lodowcem Szelfowym Shackletona o szerokości ok. 100 km.
Strona www stacji: https://www.facebook.com/PASDobrowolski/
Źródło: Wikipedia
Stacja Polarna im. Stanisława Baranowskiego
Stacja Polarna im. Stanisława Baranowskiego Uniwersytetu Wrocławskiego na Spitsbergenie – polska stacja polarna, założona przy morenie bocznej Lodowca Werenskiolda na zachodnim Spitsbergenie. Stacja powstała w 1971 roku z inicjatywy dr Stanisława Baranowskiego. Służy jako baza wypraw geograficznych Uniwersytetu Wrocławskiego, w ramach których Instytut Geografii i Rozwoju Regionalnego UWr. wraz ze współpracującymi z nim ośrodkami prow klimatologiczne, geomorfologiczne, glacjologiczne, geologiczne i in. na Lodowcu Werenskiolda i w jego okolicach.
Strona www stacji:http://polar.geom.uni.wroc.pl/
Źródło: Wikipedia
Polska Stacja Polarna Hornsund
Polska Stacja Polarna Hornsund im. Stanisława Siedleckiego (norw. Polske Polarstasjonen Hornsund) – całoroczna polska stacja badawcza na Spitsbergenie.
Stacja zlokalizowana jest nad Zatoką Białego Niedźwiedzia w fiordzie Hornsund, w południowej części Spitsbergenu, będącego największą wyspą archipelagu Svalbard. Stacja leży w granicach Parku Narodowego Południowego Spitsbergenu, chroniącego unikatową arktyczną przyrodę. Położenie geograficzne stacji czyni z niej najdalej na północ wysuniętą całoroczną polską instytucję badawczą.
Strona www stacji: https://hornsund.igf.edu.pl/
Źródło: Wikipedia
Stacja Polarna Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu „Petuniabuka”
Petuniabukta – zatoka w środkowej części wyspy Spitsbergen w archipelagu Svalbard (będącego pod zarządem Norwegii), w rejonie Ziemi Dicksona. Stanowi północną część Billefjordu. Na północny zachód od zatoki znajduje się dolina Hørbyedalen oraz lodowiec Hørbyebreen.
Zatoka otrzymała nazwę na cześć szkockiego statku SS „Petunia”.
W Petuniabukcie prowadzone są badania polarnicze. Od 1984 roku Uniwersytet Adama Mickiewicza w Poznaniu prowadzi tam Stację Polarną UAM (AMUPS). Początkowo miała ona siedzibę w tzw. Skottehytta (tłum. szkocka chatka), następnie została przeniesiona do nowego kontenera na zachodnim brzegu zatoki.
Pod względem formalno-prawnym Stacja Polarna „Petuniabukta” została powołana w 2012 roku i do roku 2019 funkcjonowała jako zamiejscowa jednostka organizacyjna Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu (na mocy zarządzenia Rektora UAM nr 395/2011/2012 z dnia 27.08.2012).
Strona www stacji: https://polar.amu.edu.pl/
Źródło: Wikipedia
Stacja Polarna Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
Stacja Polarna Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej – sezonowa polska stacja polarna na Spitsbergenie działająca od roku 1986. Mieści się w dawnej osadzie górniczej Calypsobyen na równinie Calypsostranda, będącej częścią Ziemi Wedela Jarlsberga na wyspie Spitsbergen.
Stacja powstała w kilku zaadaptowanych do tego celu budynkach pozostałych po kompanii NEC, która w początkach XX w. podejmowała próby wydobycia m.in. węgla[2].
W 1932 roku Calypsobyen przeszło na własność państwową Norwegii. Od tamtego czasu jego zabudowania pozostają w stanie niezmienionym. Na mocy pozwolenia Gubernatora Svalbardu, od 1986 roku zabudowania w Calypsobyen są bazą główną Wypraw Polarnych UMCS.
Źródło: Wikipedia
Stacja Polarna Uniwersytetu Mikołaja Kopernika na Spitsbergenie
Stacja Polarna Uniwersytetu Mikołaja Kopernika na Spitsbergenie – założona w 1975 roku stacja badawcza Uniwersytetu Mikołaja Kopernika znajdująca się w północno-zachodniej części Spitsbergenu w archipelagu Svalbard.
Stacja Polarna UMK usytuowana jest w zachodniej części Ziemi Oskara II, w północnej części nadmorskiej niziny Kaffiøyra, graniczącej od zachodu z cieśniną Forland. Zlokalizowano ją w rejonie Heggodden, około 150 metrów od brzegu morskiego, u podstawy moren czołowych lodowca Aavatsmarka. O wyborze tego miejsca zadecydowało kilka przyczyn. Najważniejsze z nich to duża różnorodność środowiska oraz niewielkie oddalenie od lodowców będących głównym obiektem badań[1]. W bezpośrednim sąsiedztwie Stacji znajduje się głęboka Zatoka Hornbaek[2]. Daje ona doskonałe schronienie statkom oraz stwarza możliwości bezpiecznego wyładunku i załadunku ekspedycji w czasie sztormowej pogody. Cieśnina Forland już od połowy czerwca wolna jest od lodu.
Strona www stacji: https://www.geo.umk.pl/stacjapolarna/
Źródło: Wikipedia
Muzeum jest instytucją współfinansowaną ze środków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Samorządu Województwa Lubelskiego.
Status muzeum:
Otwarte wt.- nd.
w godz. 10.00 - 16.00
© 2022 Muzeum Badań Polarnych